ျမန္မာျပည္မွာ ရာမာယဏဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူေတြအေနနဲ႔ အစိုးရ နဲ႔ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ ရာမာယဏအသင္းေတြ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးေတြ႕ရပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာန၊ အႏုပညာဦးစီးဌာန၊ ကဇာတ္ဌာနခြဲကေတာ့ ကဇတ္အေနနဲ႔ ကျပတာျဖစ္ၿပီး၊ အရပ္သားအဖြဲ႕ေတြက သမားစဥ္အတိုင္း ဇတ္ေတာ္ႀကီး သ႑ာန္ ကျပတာျဖစ္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ဖဆပလ အစိုရ ေခတ္ေလာက္ကတည္းက ယဥ္ေက်းမႈဖလွယ္ေရးအစီအစဥ္ေတြမွာ လိုက္ပါခဲ့ရင္းႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာရာမာယဏဇာတ္ေတာ္က ေျခဆန္႔ခဲ့တာပါ။
လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရလက္ထက္မွာလည္း ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာန ကဇာတ္ဌာနခြဲက ေျခဆန္႔ခဲ့ပါေသးတယ္။ အခုလည္း ေရႊမန္း ဦးဝင္းေမာင္ လိုမ်ဳိး၊ သီးေလးသီးနဲ႔ ေဆးေရာင္စံုအဖြဲ႕ လိုမ်ဳိး သူေတြက ႏုိင္ငံတကာမွာ ျမန္မာရာမာယဏရယ္လို႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္တင္ျပႏိုင္ေအာင္ႀကဳိးစားၾကေနပါတယ္။
အစိုးရမဟုတ္တဲ့အဖြဲ႕ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အသိနဲ႔ သူတို႔၊ ကိုယ့္စြမ္းကိုယ့္အားနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကရတာျဖစ္လို႔ ရာမာယဏဇာတ္ေတာ္ရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ ဘ႑ာေရး နဲ႔ လူသားအရင္းအျမစ္ ျပႆနာေတြကို လက္ရွိထိန္းသိမ္းေနရတဲ့သူေတြက ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးႏိုင္မွာလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။
ဟိုးတုန္းကတည္းက ရာမာယဏဇာတ္ တိမ္ျမဳပ္မသြားေအာင္ ေရွးလူႀကီးေတြ စီစဥ္ခဲ့ၾကတာရွိပါတယ္။ ရာမာယဏမွာ ကျပတဲ့သူေတြက ဇာတ္႐ုပ္တ႐ုပ္ကို သားစဥ္ေျမးဆက္ အေမြဆက္ခံရပါတယ္။ အခုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးပိုင္းကေတာ့ ရသေလာက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲသည္ အစဥ္အလာကို ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလး၊ အိုးဘို၊ သီရိ ရာမဇာတ္ေတြမွာ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ကေနစၿပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ ႀကဳိးစားၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အႏုပညာအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈက အေနာက္တိုင္းဂီတ၊ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြဆီကို ေရာက္ေနၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ ႐ိုးရာအစဥ္အလာဆိုတာကို ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့အရာလို႔ ယူဆတဲ့သူေတြက အမ်ားစုျဖစ္ေနပါၿပီ။ (ဟိုတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အိုးဘိုရာမအသင္းမွာ ကခဲ့တုန္းကဆို ရြယ္တူ လူငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ေသာက္႐ူး လို႔ေတာင္ ေခၚခံခဲ့ရတာပဲ။)
အဲသည္အေျခအေနမွာ အသင္းကလူႀကီးေတြက ေက်ာင္း အႏုပညာအသင္းေတြမွာ လိုက္ရွာတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ အဲသည္လိုရွာေတြ႕ရင္ ေသခ်ာ အခ်ိန္ယူေလ့က်င့္ေပးၿပီး၊ အရံေနရာေတြမွာ (တခ်ဳိ႕ပြဲေတြမွာဆိုရင္ ဇာတ္႐ုပ္တ႐ုပ္အတြက္ ၂ ေယာက္ ကရတာမ်ဳိးရွိပါတယ္) ထားၿပီး အသင္းကို ေထာက္ကန္ရပါတယ္။ အဲသည္လိုအျပင္ အကဝါသနာပါတဲ့ တခ်ဳိ႕ကေလးငယ္ေတြကိုလည္း ေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။
သည္လုိေထာက္ကန္ဖို႔ ႀကဳိးစားတဲ့အထဲမွာ အက(ဇာတ္)ပညာ တမ်ဳိးတည္းကိုပဲ ေလ့က်င့္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဇတ္ဝင္ပစၥည္းေတြျပဳလုပ္တဲ့ ဥပမာ မကုဋ္ေခါင္းေတာ္ေတြလုပ္တာ၊ ဒြာဒယာေတြခ်ဳပ္လုပ္တာေတြပါ ေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။ အတတ္ပညာတခုကို ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ လူတေယာက္ကို ရွာရတာ တကယ္တမ္းေတာ့မလြယ္ပါဘူး။ အဲသည္လူေတြကေရာ အသင္းမွာ ေရရွည္ရွိပါရဲ႕လား ... ။ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရတဲ့အခါ အသင္းနဲ႔ ေဝးရာကိုေရာက္သြားၾကတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ အစိုးရဝန္ထမ္းလုပ္သူေတြဆို နယ္ေျပာင္းရတဲ့အခါေတြမွာ အသင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ႏုိင္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အေရးအႀကီးဆံုး တခုက သည္ ယဥ္ေက်းမႈထိမ္းသိမ္းတဲ့အတတ္ပညာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ထမင္းမွ မျဖစ္တာကို ...။
သည္ေတာ့ တကယ္တမ္းကျပရေတာ့မယ္ဆိုရင္ အသင္းသားေတြက လူစံု လူျပၫ့္ ေရာက္တတ္တာမ်ဳိး မရွိလွပါ။ လူတေယာက္ဟာ တခါတေလ ဇာတ္႐ုပ္ ၂ ႐ုပ္ရဲ႕အထက္မွာ ကျပၾကရတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ အိုးဘိုရာမက အဘ ဦးစံရင္ ေျပာဖူးတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေဟ့ေကာင္ ဇာတ္ထဲမွာ ေစာေစာေသလို႔ ေစာေစာအိပ္ရတယ္ ဆိုတာ ငါတို႔ဆီမွာ မရွိဘူး၊ ေသၿပီးရင္ ဘဝကူးတာပဲရွိတယ္ ... တဲ့။ အဘေျပာတာက ေနာက္ character တခုနဲ႔ စင္ေပၚ ျပန္တက္ရတာကို ေျပာတာပါ။ ရာမဇာတ္အသင္းမွာ ဇတ္႐ုပ္တ႐ုပ္အတြက္ လူ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို ေလ့က်င့္ေပးထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းႀကီးေဆာင္းလို႔ေခၚတဲ့ အဓိကဇတ္႐ုပ္မွာ ကျပရတဲ့သူေတြကလြဲရင္ ေခါင္းႀကီးေဆာင္း အရံလူအျပင္ က်န္တဲ့သူေတြက ဘုရင္ျဖစ္လိုက္၊ မင္းေစျဖစ္လိုက္၊ ဖိုးသူေတာ္ျဖစ္လိုက္၊ စစ္သည္ျဖစ္လိုက္၊ ဘီလူးျဖစ္လိုက္၊ ေမ်ာက္ျဖစ္လိုက္ နဲ႔ အေျပာင္းအလဲ အတက္အဆင္းမ်ားတဲ့ ေလာကဓံႀကီးတခုကို တညတည္းမွာ ျဖတ္သန္းရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေတာင္မွ တႏွစ္ကို ႏွစ္ပြဲ သံုးပြဲထက္ ပိုၿပီး မကရတဲ့ ဇာတ္ပါ။
ရာမယဏဟာ ျမန္မာ့ဓေလ့ရဲ႕ မူပိုင္ဇာတ္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဘ(ရာမ)ဦးအုန္းေမာင္ေျပာျပခဲ့ဘူးတဲ့ အတိုင္းဆိုရင္ ပုဂံေခတ္ေလာက္ကတည္းက အႏၵိယက ဗိသုကာ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔အတူ အိႏၵိယ ေျမဝိုင္းကဇာတ္ေတြ အေနနဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးခဲ့တာပါ။ အင္းဝေခတ္ မွာေတာ့ ျမန္မာျပန္မူ စာနဲ႔ေပနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္တမ္း ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ဇာတ္သဘင္အေနနဲ႔ ကျပခဲ့တာပါ။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ လူထုၾကားထဲကို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း တရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ သက္တမ္းပါဝင္လာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သည္႐ိုးရာအေမြအႏွစ္တခုကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြက ဘယ္လို တာဝန္ယူႏိုင္ၾကမွာလဲ ဆိုတာေတာ့ မေရရာလွေသးသလိုပါပဲ။
